Matka, która przez trzy lata ukrywała swoją córkę w szufladzie, została skazana na siedem i pół roku więzienia za ekstremalne zaniedbanie.
Myślałem, że już żadna historia mnie nie zszokuje, a tu okazało się, że ludzie to większe popaprańce niż mi się wydawało.
Jak dowiadujemy się z BBC matka została skazana na siedem i pół roku więzienia za cztery akty okrucieństwa, w tym zaniedbanie. Kobieta ukrywała swoją córkę w szufladzie od momentu jej narodzin do trzeciego roku życia.
Dramat rozgrywał się w Cheshire, gdzie dziecko, zostało odnalezione po przypadkowej wizycie w domu.
Osobliwość tej sytuacji polega na tym, że życie dziewczynki zostało uratowane przez przypadek. Gość, który usłyszał jej płacz, odkrył dziecko na łóżku, co doprowadziło do wezwania na miejsce pracownika socjalnego. Ten, wchodząc do pokoju, zobaczył obraz przemawiający do wyobraźni: dziewczynkę z kołtunami na głowie, deformacjami i wysypkami, w otoczeniu, którego nikt nie powinien był doświadczyć.
Sędzia Steven Everett podczas ogłoszenia wyroku nie krył oburzenia, mówiąc, że matka „pozbawiła tę dziewczynkę wszelkiej miłości, uczucia, uwagi, interakcji z innymi, odpowiedniej diety i niezbędnej opieki medycznej.” Dziewczynka, która według sędziego zaczyna teraz „powoli dochodzić do życia”, była niemal w stanie „żyjącej śmierci”.
Dziecko, którego tożsamość ze względów ochronnych nie zostało ujawnione, było tak zaniedbane, że wyglądała na siedmiomiesięczne niemowlę, a nie na trzylatkę. Jej dieta składała się głównie z pożywienia podawanego przez strzykawkę, a matka nie zapewniła jej opieki medycznej, pomimo poważnych problemów zdrowotnych, takich jak rozszczep podniebienia.
Skazana twierdziła, że nie wiedziała o swojej ciąży i była przestraszona po urodzeniu dziecka. Stwierdziła również, że dziewczynka nie była cały czas trzymana w szufladzie, a sama szuflada nigdy nie była całkowicie zamknięta. Co więcej, zeznając powiedziała, że dziecko „nie było częścią rodziny.”
Wyobrażacie sobie pewnie samotną, zwariowaną kobietę, która żyje z kotami. Otóż nie, ta kobieta ma jeszcze inne dzieci, którymi zajmowała się poprawnie, a także partnera, który „często nocował w domu”.
Tu pojawia się pytanie, jak to możliwe, że nikt z rodziny ani z najbliższego otoczenia nie zauważył ciąży, porodu i tego, że przez trzy lata w domu ukrywane było dziecko? Czy rzeczywiście nikt niczego nie widział, ani nie słyszał? Ta sprawa rzuca cień wątpliwości na twierdzenia matki, wskazując, że być może prawda leży głębiej, niż się to na pierwszy rzut oka wydaje.
